Przypominam, że w Polsce istnieją nowatorskie rozwiązania dotyczące „czytania” dłuższych tekstów. Dla przykładu odwołuję sie dodyskusji w Sejmie RP w dniu 18 grudnia 2007 r. w sprawie uchwały dotyczącej Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, podpisany w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r., zwanym również potocznie traktatem reformującym.
„(...) W związku z uwagą pana posła Macierewicza, pytaniem, czy premier czytał traktat, skoro jeszcze nie ma wersji scalonej, pragnę poinformować, że Rada Ministrów, podejmując decyzję upoważniającą premiera i ministra spraw zagranicznych do podpisania traktatu z Lizbony, opierała się na obszernym uzasadnieniu, które jest…(Poseł Antoni Macierewicz: Ale czy czytał?)...na obszernym uzasadnieniu, które jest…(Poseł Antoni Macierewicz: Znaczy, nie czytał.) Przepraszam, odpowiem i na to....Rada Ministrów oparła się na obszernym uzasadnieniu, które jest efektem ekspertyz prawnych przygotowanych dla rządu. I myślę, że to jest podstawowa forma pracy rządu. Dlatego nie jest istotne, w jakim stopniu kto jest oczytany w poszczególnych dokumentach. Istotna jest znajomość całości, którą rząd posiadał, podejmując taką decyzję. (Poseł Antoni Macierewicz: Ale to dziękuję za informację.) Przepraszam, to nie jest…Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:Proszę państwa o zachowanie spokoju. Proszę bardzo, panie ministrze. Sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Jan Borkowski:To nie jest streszczenie traktatu. To jest uzasadnienie z wykazaniem wszystkich argumentów, które stają się podstawą do podpisania traktatu. (Poseł Antoni Macierewicz: Nawet streszczenia nie czytał, tak?)”(strona 108: http://orka2.sejm.gov.pl/StenoInter6.nsf/0/70DBD7BE2D5D651CC12573B800389BB4/$file/04_a_ksiazka.pdf).
